Heb medelijden met PvdA-ers die 25% van hun tijd de straat op moeten. Dat is namelijk voor niemand leuk en ik kan het weten. Jarenlang zat ik namens de PvdA in de gemeenteraad van een klein dorpje. In die tijd moest ik ook regelmatig de straat op, en mijn god wat had ik daar een hekel aan.
De straat op gaan betekende namelijk afgezeken worden, beledigd, weggehoond, of als je geluk had, gewoon genegeerd. Ik keek altijd met jaloezie naar mijn Nederlands-Turkse collega-raadslid. Hij hoefde nooit verantwoording af te leggen aan briesende burgers over de verkeersontsluiting van de wijk, het stopzetten van subsidie voor de voetbalvereniging, de bestemmingsplanwijzigingen, het intrekken van terrasvergunningen, et cetera. Hij werd meestal alleen ‘door zijn achterban’ ondervraagd. Vrijwel altijd was dat over de vergunning voor de nieuwe moskee. “Nog steeds niet rond? Maar waarom niet?”. Het ging er een stuk beleefder en vriendelijker aan toe dan in de gesprekken die ik op straat voerde.
Uit lafheid werd er in het bestuur en de fractie gezwegen over de wel erg beperkte focus van dit raadslid. Het was nog in de tijd dat je als PvdA-er echt niet politiek incorrect wilde lijken. En dus stond de vergunning voor de moskee met enige regelmaat op de fractie-agenda en werd er op eieren gelopen als de voorzitter ‘m aansprak over de manier waarop hij zijn andere portefeuilles verwaarloosde.
Bij het aantreden van een jonge nieuwe collega van Nederlands-Marokkaanse afkomst in de fractie, hield ik mijn hart vast. Maar al in de eerste vergadering maakte hij duidelijk dat hij geen eigen achterban, en ook geen eigen puntjes had. Zijn achterban waren alle PvdA-kiezers.
Samen gingen we de straat op en hij werd net zo onbeschoft benaderd als ik, over dezelfde thema’s, door dezelfde briesende burgers. Hij had het zwaarder, omdat een deel van ‘zijn kiezers’ wel degelijk vond dat ze ‘niet voor niets op een Marokkaan’ hadden gestemd. Dan legde hij voor de zoveelste keer uit hoe hij zijn rol als lokaal politicus zag.
De straat is een slagveld voor (amateur) politici. Je moet wel masochistische neigingen hebben om er met plezier te vertoeven. Ik was er klaar mee en ook mijn collega vond het na één periode wel mooi geweest. We hielden de lokale politiek voor gezien. Onze Nederlands-Turkse collega zat er nog jaren. En eerlijk is eerlijk, de moskee is best een mooi gebouw geworden.
De PvdA is niet veel veranderd in de afgelopen jaren, zo lijkt het. Gisteren leerde ik dat cliëntelisme er nog steeds een dingetje is en dat er ook nog steeds (Nederlands-Marokkanse) politici zijn die zich daar van afkeren.
Maar dat ze nu ook weer hun talenten verplicht de straat op sturen… dat kun je in dit land toch echt geen politicus meer aandoen.
Vrouwke blogt 
Kan me levendig voorstellen dat je als politicus op zo’n manier benadert wordt. Politici zijn immers zakkenvullers. Maar als je al die criticasters zou vragen zelf zoveel tijd in het besturen van gemeente, provincie of land te steken als politici doen dan zullen ze je ongetwijfeld voor gek verklaren.
Lees de blog van Kees Homan eens, dan zie je het nut van al dat canvassen en rozen uitdelen: http://politiek.eenvandaag.nl/blogs-politiek/55304/hoezo_de_straat_op_
Weggegooide energie en tijd op deze traditionele manier doorgaan. Het wordt tijd om eens rustig alle feiten op een rij te zetten. Een betrouwbare PvdA of welke andere partij dan ook moet eens en vooral duidelijk zijn en eigen fouten toegeven en daarna aanpassen.
Het eigenbelang is nu het enige belang dat telt.
Het zover mogelijk wegschuiven van problemen de enige oplossing die acceptabel is.
Solidariteit is daarbij een ouderwets vies woord geworden.
Tja, waar Nederland zichzelf steeds kleiner en onbenulliger mee maakt ……
Bezorgde groet,
het lijkt me trouwens hoe dan ook niet fijn, als je moet leuren voor je baan. Of dat nou voor een goed doel, de politiek of iets anders is..
Wat moest je dan doen? gewoon ergens staan en gezien worden? of ook actief mensen aanspreken? In dat geval: LOL! Je was gewoon een PUGGER! (political mugger) Bestaat niet dat woord, maar aangezien CHUGGER wel bestaat vond ik wat creativiteit wel toegestaan.. ( zie hier de chugger: http://www.urbandictionary.com/define.php?term=chugger )
Ja je hebt wel een beetje gelijk, ik was ook een pugger. Maar zelfs als ik niet pugde en ‘gewoon’ kwam luisteren naar mensen of ons standpunt uitleggen was het vaak een drama. Allemaal NIMBY-mensen altijd en overal. En ik daar maar staan. En in verkiezingstijd was het helemaal erg. Met die rozen!!!! Anyway, ik stond ook voor Amnesty International op de markt, daar reageerden ook best veel mensen negatief op. Verbazingwekkend en treurig vond ik dat altijd. Heel veel ‘eigen volk eerst’ opmerkingen. Ik kom nu nooit meer op straat. Dat zal je niet verbazen.
Zo’n roos vind ik dan nog wel leuk! Maar ik hou er in het algemeen niet zo van om op straat te worden aangesproken als ik net mijn route heb berekend..
Nu valt het hier in t dorp wel mee, maar met een beetje mazzel heb je in een stad 3 goeie doelen, 1 politieke partij, 2 kranten en o ja, de straatnieuws die ze kwijt willen. Minstens.
Ja dan is ‘goeiedag’ er netjes uit krijgen toch wel het meeste wat me (vroeger!) lukte. Of negeren. Maar lelijke dingen zeggen, nee dat zou ik niet zo snel doen (haha ook vroeger).
Ik ben het niet per se eens met dat dat dan NIMBY’s zijn. Ik weet niet waar zij wel of niet om geven, en mee bezig zijn. Maar als ik naar mezelf kijk denk ik dat niemand die míj op straat aanspreekt om zijn quotum te halen weet wat dat mij kost…
Ik sprak eigenlijk bijna nooit niemand zomaar op straat aan. Ik stond in een kraampje of sprak op voorlichtingsbijeenkomsten. Ik was er niet voor in de wieg gelegd zullen we maar zeggen.