Blogs, Facebook en Twitter brachten ons de ava’s en de nicks. Een who’s who van de sociale media is lastig te maken omdat veel mensen zich verschuilen achter onherkenbare namen en afbeeldingen. De kritiek van sommigen, dat het makkelijk schieten is vanuit een anonieme positie, is naar mijn mening terecht. Ik heb dan ook bewondering voor mensen die onder eigen naam hun mening op de webs achterlaten en in discussies participeren.
Naast die bewondering vraag ik me echter af hoe zij omgaan met het feit dat hun bijdragen in de sociale media jarenlang blijven ronddwalen in de krochten van Google. Volstrekt uit hun verband gerukt en dus zonder context, worden zij niet alleen door huidige, maar ook door toekomstige vrienden, buren, klanten en collega’s, bekeken en vooral beoordeeld.
Een tijd geleden googelde ik mezelf. De twitterstream vulde een groot deel van de zoekresultaten. Als eerst stond een verwensing aan iemand. Tenminste… zo leek het. Ik wist dat het een antwoord was op de vraag naar een songtekst. Maar een willekeurige opdrachtgever, op zoek naar meer info over mij, zal het misschien niet als zodanig geïnterpreteerd hebben. De tweet luidde: “@iemand Burn Motherfucker. Burn!!!”. En ook de daaropvolgende tekstbijdragen waren niet bepaald van het niveau dat ik zou wensen. In diezelfde periode werd mijn man aangesproken op een blopgpost die ik geschreven had en klaagden vriendinnen dat ik minder tijd aan Twitter zou moeten besteden en meer aan hen.
In korte tijd merkte ik de gevolgen van mijn aanwezigheid op het web in mijn reguliere dagelijkse leven. Naast het feit dat ik er weinig zin in had om bij elke vergadering of verjaardagsfeest over mijn webactiviteiten te praten, leverde het me ook een writersblock van de eerste orde op. Bij elke zin die ik blogde, bij elke tweet die ik deed, dacht ik: wie kan er ooit over vallen en wat zijn dan de gevolgen? Dat zijn weinig inspirerende gedachten. De keuze was: of een zakelijk inhoudelijke aanpak van mijn sociale media-activiteiten, of onderduiken in de wondere wereld van de anonieme bloggers. Het is duidelijk dat ik voor die laatste optie koos.
Natuurlijk is de anonimiteit die ik voor mezelf gecreëerd heb flinterdun. Maar het is net dat dunne laagje dat ik nodig heb om te kunnen blijven schrijven en mijn privacy enigszins in stand te houden. Overigens schrijf ik als Vrouwke alleen dingen die ik ook onder eigen naam zou kunnen verdedigen. Maar ik begrijp de irritatie van mensen die wél met open vizier het web betreden, ten aanzien van gemaskerden zoals ik.
Als je denkt dat je nu anoniem bent, dan moet je eens op het e-mail adres googelen dat je achterlaat bij reakties op andere blogs. Dat heb ik een keer gedaan. Sindsdien heb ik een apart e-mail adres genomen voor sollicitaties.
Wow…dank voor deze tip!
Ik heb een list op twitter aangelegd ‘tweeten-onder-eigen-naam’ omdat ik dat het meest te prefereren vind: eerlijk, authentiek, geen doekjes, geen dubbele agenda’s. Zelf hanteer ik die richtlijn ook. Toch herken ik alles wat je zegt en heb ik om die (en familiegedoe) reden eerst mijn naam veranderd (omgedraaid maar dat is blijkbaar heel onbegrijpelijk) en daarna ook nog mijn twitter op slot gedaan, wat het meteen een heel stuk ontoegankelijker maakt. Op facebook opereer ik onder mijn echte naam ook besloten, ik accepteer alleen echte vriendjes, geen werkcontacten, dat doe ik wel op LinkedIn. Je writersblock herken ik ook, maar bij mij ligt dat ook een beetje aan het gegeven dat ik me per twitter zo regelmatig uit dat bloggen = iets uitgebreider uiten, niet meer nodig lijkt. Het is bijna of het een keuze gaat worden: of twitteren of bloggen.
Ik ken je trouwens in beide hoedanigheden en ik durf te zeggen: je bent als beide even echt en leuk! Maar een lafbek ben je ook 🙂
Sure I am!
Ik heb nog nooit commentaar gekregen op mijn online activiteiten. Nu kan het zijn dat ik gewoon te oninteressant ben om na te trekken. Het kan ook zijn dat men wel beter weet dan mijn doen en/of laten online te bekritiseren. Toen ik op mezelf zocht (niets menselijks is mij vreemd) kwam naast linked-in mijn blog naar boven. En dat mag de hele wereld lezen wat mij betreft. En die uit het verband gerukte tweets? Lijkt me prima gespreksstof over social media in een sollicitatie procedure. Het is mijn keuze om geen nick te gebruiken. Als jij anders kiest, prima, zolang je maar ‘haar van Stavast’ blijft. Goede tekst Vrouwke
Vrouwke en ik zijn een-op-een gelijk. Dus ik kan niet anders dan Stavast blijven. Dank je.
In de meeste gevallen heb ik geen moeite met een alter ego. Ik kan in de meeste gevallen ook wel begrijpen waarom iemand kiest om anoniem het web op te gaan. Wat ik minder kan waarderen is wanneer iemand er verschillende profielen op na houdt en op deze manier verwarring probeert te zaaien of bepaalde reacties te ontlokken om die later weer tegen je te gebruiken.
Zelf ben ik niet iemand die fel in de discussie gaat. Of erg onfatsoenlijke taal gebruikt om mijn standpunten te verdedigen. Niet om te voorkomen dat een eventuele personeelsmanager later iets onwelvoeglijks zou kunnen vinden (want dat kunnen we net zo goed over hem/haar vinden) maar omdat het niet bij me past.
Ik surf wat rond over het web, klik wat aan hier en daar, blog wat fictief en informatiefs op zijn tijd en heb het idee dat dit me niet in negatieve zin gaat achtervolgen.
In die zin ben ik altijd al wat naïef geweest. Maar hé, dat ben ik!
Mijn probleem was in feite dat ik zo geblokkeerd raakte door de hele tijd aan de gevolgen van teksten te denken, dat ik niet meer schreef. Ik kon dus niet anders.
Ik snap het wel. Zelf heb ik een alter gehad op hyves (Man van Hout). Dat werkte heel bevrijdend. Kon bloggen wat ik wilde en kon reageren hoe ik wilde. Maar al snel ging dat gevoel weg. Kreeg het idee dat één van de twee niet mijn echte ik was. Uiteindelijk heeft het alter ego het onderspit moeten delven. En bleef ik over.
Ik snap je Vrouwke, en wat mij betreft heb je helemaal gelijk.
Zelfbescherming, bescherming van je omgeving moet niet worden verward met lafheid.
En ‘enigszins laf’, kijk, dat vind ik nou laf.
Het zo neerzetten dat je er altijd weer onderuit kunt.
‘Ja, maar ik zei toch ‘enigszins!’
‘Laf’?
Een rookworst zonder zout, die is laf.
Ik begrijp jou wel, maar zolang ik geen last heb door mijn mening te geven en berichten te plaatsen, wil ik NIET anoniem zijn. Trouwens je stelt wel verplicht om de naam in te vullen. Die kan natuurlijk ook een alias zijn, maar toch……
Persoonlijk vind ik het enigszins laf om niet je mening openlijk te verdedigen.
gr.
WordPress heeft standaard de optie van mailadres in de commentssectie vandaar. Je bent natuurlijk geheel vrij om te denken dat het laf is. Voor mij is het gewoon de enige manier om te kunnen schrijven.
Met of zonder masker; als de intentie integer is maakt het mij niets uit! Welke maskers moeten we in real-life niet afleggen? Weer een mooie blog van je!
Dat juist jij dat nou zegt, maakt mijn dag!