Blogs, Facebook en Twitter brachten ons de ava’s en de nicks. Een who’s who van de sociale media is lastig te maken omdat veel mensen zich verschuilen achter onherkenbare namen en afbeeldingen. De kritiek van sommigen, dat het makkelijk schieten is vanuit een anonieme positie, is naar mijn mening terecht. Ik heb dan ook bewondering voor mensen die onder eigen naam hun mening op de webs achterlaten en in discussies participeren.

Naast die bewondering vraag ik me echter af hoe zij omgaan met het feit dat hun bijdragen in de sociale media jarenlang blijven ronddwalen in de krochten van Google. Volstrekt uit hun verband gerukt en dus zonder context, worden zij niet alleen door huidige, maar ook door toekomstige vrienden, buren, klanten en collega’s, bekeken en vooral beoordeeld.

Een tijd geleden googelde ik mezelf. De twitterstream vulde een groot deel van de zoekresultaten. Als eerst stond een verwensing aan iemand. Tenminste… zo leek het. Ik wist dat het een antwoord was op de vraag naar een songtekst. Maar een willekeurige opdrachtgever, op zoek naar meer info over mij, zal het misschien niet als zodanig geïnterpreteerd hebben. De tweet luidde: “@iemand Burn Motherfucker. Burn!!!”. En ook de daaropvolgende tekstbijdragen waren niet bepaald van het niveau dat ik zou wensen. In diezelfde periode werd mijn man aangesproken op een blopgpost die ik geschreven had en klaagden vriendinnen dat ik minder tijd aan Twitter zou moeten besteden en meer aan hen.

In korte tijd merkte ik de gevolgen van mijn aanwezigheid op het web in mijn reguliere dagelijkse leven. Naast het feit dat ik er weinig zin in had om bij elke vergadering of verjaardagsfeest over mijn webactiviteiten te praten, leverde het me ook een writersblock van de eerste orde op. Bij elke zin die ik blogde, bij elke tweet die ik deed, dacht ik: wie kan er ooit over vallen en wat zijn dan de gevolgen? Dat zijn weinig inspirerende gedachten. De keuze was: of een zakelijk inhoudelijke aanpak van mijn sociale media-activiteiten, of onderduiken in de wondere wereld van de anonieme bloggers. Het is duidelijk dat ik voor die laatste optie koos.

Natuurlijk is de anonimiteit die ik voor mezelf gecreëerd heb flinterdun. Maar het is net dat dunne laagje dat ik nodig heb om te kunnen blijven schrijven en mijn privacy enigszins in stand te houden. Overigens schrijf ik als Vrouwke alleen dingen die ik ook onder eigen naam zou kunnen verdedigen. Maar ik begrijp de irritatie van mensen die wél met open vizier het web betreden, ten aanzien van gemaskerden zoals ik.